Niet wat er gebeurt is bepalend, wel de beleving ervan

Elk coachingsgesprek is een nieuw avontuur - voor de personen die langskomen, maar zeker ook voor mij. Telkens kom ik zelf tot nieuwe inzichten en ‘raakt’ het gesprek mij - in de meest positieve zin van het woord. Ook onlangs was er een gesprek dat bij mij erg is blijven hangen en dat ik graag met jullie deel.

Het was een koppel met hun dochter van vijftien jaar die langskwamen voor een intakegesprek rond leren-leren. De gesloten blik en het korte knikje dat ik kreeg van de dochter toen ze binnenkwam, spraken voor mij meteen boekdelen. Zij keek hier erg tegenop.

Toch gingen ze met z’n drieën naast elkaar zitten, tegenover mij. De zorgzame manier waarop ze dat deden gaf me de indruk dat er een sterke verbinding aanwezig was tussen de gezinsleden. Die indruk bleek juist te zijn: de ouders vertelden me over wat ze allemaal al ondernomen hadden om hun dochter te ondersteunen in haar studies. Dit deden ze klaarblijkelijk vanuit de meest liefdevolle intenties en het hart op de juiste plek.

Op haar beurt vertelde de dochter me wat zij allemaal deed om betere punten te halen. Ze probeerde beter op te letten in de klas en vragen te stellen, ze overliep elke avond haar agenda, ze liet haar huiswerk nalezen door haar ouders … Toch bleef het moeilijk voor haar en boekte ze weinig succes. Ik merkte meteen: ze vertelt me de feiten. Puur gericht op wat er gebeurt. Ben ik daar als coach iets mee? Ja, natuurlijk. Maar er is iets anders waar ik graag dieper naar graaf.

“Hoe beleef je het om zo hard te werken en toch niet altijd resultaat te boeken?” Toen ik haar dit vroeg, keek ze eindelijk op. “Ik vind dat heel lastig,” antwoordde ze eerlijk. “En ik voel dat ik mijn ouders teleurstel omdat zij zich zo voor mij inzetten. Ze weten wel dat ik mijn best doe, maar toch voel ik soms hun boosheid.”

Ik hoefde de vraag zelfs niet meer aan de ouders te stellen. Het gesprek vloeide vanzelf voort en ze vertelden mij hoe zij de situatie beleefden. “Wij zijn ten einde raad,” gaven ze toe. “We oefenen elke avond voor haar toetsen. En dan zien we die slechte resultaten … We begrijpen niet hoe het komt. We zijn ontmoedigd en onze hoop op verbetering ebt beetje bij beetje weg. We besteden zoveel tijd aan haar studies, tegelijkertijd hebben we nog twee andere kinderen die dan minder aandacht krijgen. Daar voelen wij ons soms slecht door.”

Opnieuw kwam de dochter aan het woord. Ze vertelde dat haar ouders zo bezorgd zijn, dat ze zelfs haar boekentas maken. “Ik wil het zelf proberen, maar ze laten mij de kans niet om te bewijzen dat ik dit op mijn leeftijd kan. En ja, ik vergeet af en toe wel iets. Maar ik leer het op den duur wel.”

Door simpelweg de switch te maken van vertellen over wat er gebeurt, naar vertellen over hoe zij dit beleven, kwam het gesprek echt op gang. En konden we onderzoeken waar de uitdagingen lagen en welke oplossingen hiervoor mogelijk waren. Zo stemden de ouders ermee in om hun dochter veel meer zelf te laten doen en zelf uit haar fouten te laten leren op gebied van plannen en vooruitzien. En ging de dochter vol met een gerustgesteld hart aan de slag met nieuwe leerstrategieën.

Het is een leuze die ik, zeker sinds deze ervaring, steeds meer herhaal: niet wat er gebeurt is bepalend, wel de beleving ervan.