.png)
Naast coach ben ik ook een trotse mama en ik steek het niet onder stoelen of banken dat mijn kinderen het mooiste zijn dat mij ooit overkomen is. Dat klinkt misschien cliché, maar het is nu eenmaal zo. Als jonge mama wou ik dan ook dat ‘alles goed ging’. Ik moet en zou mijn kinderen op de juiste manier opvoeden en ik zou ervoor zorgen dat hen niets overkwam. Als een leeuwin vocht ik voor mijn welpjes. Alleen … heb ik onderweg een paar dingen geleerd, die mijn werk als coach erg ondersteunen.
Vorige week kwam er een mama in de praktijk. Een mooie, sterke vrouw vol goede wil. Ze werkt hard en maakt carrière, zorgt voor het huishouden én is erg betrokken bij de opvoeding van haar drie kinderen. Ze vertelde me over de moeilijkheden die ze ervaart met de schermtijd en social media van haar kinderen, en over haar jongste telg die regelmatig angstaanvallen heeft.
Zoals ik altijd doe als het over angsten bij een kind gaat, vroeg ik de mama naar haar eigen situatie. Hoe was het voor haar vroeger? Is zij angstig? Hadden haar ouders ook angsten en welke? Hoe merkte ze dit op? De mama dacht hier diep over na. En antwoordde toen dat zij ook veel angsten heeft, voor haar kinderen. En dat ze het moeilijk vindt om op haar fouten gewezen te worden, omdat ze wil dat ‘alles goed gaat’.
Daar rinkelde er meteen een belletje in mijn hoofd, want die situatie was zo herkenbaar voor mij. Natuurlijk wilde ik haar niet op haar fouten wijzen: we zochten alleen maar naar patronen die in het gezin terugkomen op vlak van angst. Nu het ijs gebroken was, ging ons gesprek een andere richting uit. De mama en ik filosofeerden over opvoeden en hoe we als ouder ons best doen om ons kind te behoeden tegen alles wat er kan gebeuren. En natuurlijk: over hoe we willen dat ‘alles goed gaat’.
Samen kwamen we tot de conclusie dat opvoeden een stuk vlotter zou gaan als we zouden accepteren dat er soms ook dingen fout kunnen gaan. En wel omdat:
er geen fouten bestaan, enkel leerervaringen;
ouders onmogelijk volledig verantwoordelijk kunnen zijn voor het geluk van hun kinderen (ze kunnen wel een kader creëren);
kinderen en ouders altijd de beste keuze maken die op dat moment binnen hun mogelijkheden valt, want de zender van een gedrag heeft steeds een positieve bedoeling.
Op het einde van ons gesprek viel een aangename stilte. En toen een zucht. Geen zucht van angst, wel van acceptatie. Het deed me denken aan de mooie woorden van Mark Menson (OmDenken): “Willen dat alles goed gaat is een negatieve ervaring. Accepteren dat dingen fout gaan is een positieve ervaring.”
Dankjewel voor deze mooie sessie en voor de inzichten, lieve sterke mama!