Zeg eens wat er op je schouders drukt?

Het is vrijdag, om vijf uur in de namiddag. Zoals gewoonlijk komt de vijftienjarige Gil met een grote glimlach binnen voor zijn sessie leren leren. Ik vraag hem naar drie dingen die de afgelopen week goed gingen. Daar moet Gil niet lang over nadenken. “Eén: op de voetbal hebben we gewonnen. Twee: ik heb een groepswerk voor school binnen de deadline ingediend. En drie: ik denk dat mijn punten voor de laatste toets van wiskunde heel goed gaan zijn.”

Ik luister aandachtig terwijl hij vertelt en ik antwoord: “Amai, dan ben jij dus keigoed bezig!” Gil knikt uitbundig. Maar wanneer ik hem vraag of zijn ouders dat ook weten, valt hij precies stil. Vreemd, denk ik. Maar we gaan verder met onze sessie die bijzonder productief verloopt.

Tijd om te ontmijnen

Een uurtje later komt Gil’s mama binnen om hem op te pikken. Nog zonder dat zij een woord gezegd heeft, voel ik de negatieve energie mijn praktijk binnenstromen. Er hangt boosheid in de lucht. Gil ontwijkt de blik van zijn mama, kijkt haar amper aan. Als beelddenker vergelijk ik deze situatie instinctief met een mijnenveld. Ik voel dat ik mijn ontmijnersuitrusting moet aantrekken en aan de slag moet gaan met ontruimen, vooraleer het tot een explosie komt.

Ik heb amper gevraagd of alles wel oké is met Gil’s mama, als er al één mijn explodeert. “Ik voelde me alleszins beter voordat ik Gil’s rapport ontdekte,” zegt ze. “Razend ben ik! Dag in dag uit vraag ik hem of alles goed gaat op school, en steeds antwoordt hij dat het allemaal prima verloopt. Maar zijn rapport zegt wel wat anders. Mannekes, hij kan het toch zo goed uitleggen hé …”

Wat heb jij op dit moment nodig?

Wat er hier aan de hand is? Totale onbegrip tussen puber en ouder. Uit ervaring weet ik dat we nu naar de behoeftes van beide partijen moeten kijken. Eerst vraag ik aan de mama wat ze nodig heeft om tot rust te komen en opnieuw in verbinding te staan met zoonlief. Ze zucht diep en antwoordt: “Ik zou graag willen dat hij eens eerlijk is over zijn punten.” Ze vertelt dat ze zich kan inbeelden dat het niet gemakkelijk is op school en dat ze niet verwacht dat Gil de beste van de klas wordt. Maar waarom vertelt hij niet gewoon hoe het écht gaat?

Daarop draai ik me naar Gil, nog steeds met zijn blik strak op de grond gericht. “Ik vroeg net aan je mama wat haar behoeftes zijn. Nu is het aan jou. Wat heb jij op dit moment nodig?” Gil heft zijn hoofd op en antwoordt stilletjes: “Mama vraagt mij elke dag, van zodra ik het puntje van mijn neus laat zien, hoe het op school gaat. Als ik eerlijk antwoordt volgt er een preek, soms een discussie .. Ik wil dat niet elke dag meemaken. Soms is het gewoon gemakkelijker als ik de waarheid verstop.”

Drie danspasjes van vreugde

Er valt zichtbaar iets van de schouders aan beide kanten. Ik vraag Gil en zijn mama om beurten wat ze uit de situatie hebben geleerd. Er volgt een mooi, warm gesprek tussen de twee en ze maken zelfs duidelijke afspraken over hoe ze dit verder gaan aanpakken.

Als moeder en zoon mijn praktijk verlaten, kijk ik ze door het raam nog even na. Net voor ze bij de auto aankomen, zie ik dat de mama haar puber een dikke zoen geeft. En daar is het: het kippenvel op mijn armen en drie danspasjes van vreugde. Sessie geslaagd!