.png)
Ik zie ze nog bij mij binnenkomen, samen met haar mama. Veertien jaar is ze - een aangename, knappe tiener. “Ze heeft jouw hulp nodig,” zegt haar mama tegen mij aan de telefoon. Haar dochter heeft faalangst bij haar toetsen Frans en kan wel wat coaching gebruiken.
Dus komen ze langs, met z’n tweeën. De sessie verloopt aangenaam, de sfeer zit goed en ik merk meteen dat er een sterke band is tussen moeder en dochter. We spreken over de punten op school - er rollen dikke tranen over de wangen van het tienermeisje. Nochtans zijn haar punten niet slecht, ze heeft slechts één tekort voor Frans. In mijn hoofd stel ik stilletjes de vraag: gaat dit echt over faalangst? Misschien wel, want ze volgt moderne talen en dan mag ze geen tekort hebben voor Frans.
Zoals ik altijd doe bij tieners met faalangst, bekijk ik samen met haar hoe de angst zich opbouwt voor de toets. Ik besef gaandeweg dat dit meisje precies doet wat ze moet doen om haar toets voor te bereiden. Ze studeert, bouwt een gezonde spanning op en met z’n drieën komen we overeen dat dat beetje angst op zich geen kwaad kan.
Maar de tranen van het meisje rollen verder over haar wangen: ik voel dat we er nog niet zijn. We bekijken of het een concentratieprobleem kan zijn dat tijdens het invullen van de toets ontluikt. Ik stel veel vragen: hoe voelt ze zich als ze geconcentreerd is? Wat doet ze dan? Waar is ze op zo’n moment? Ze huilt nog meer, tot we praten over ‘volle hoofden’. Je kan pas goed presteren als je hoofd niet te vol is, zeg ik haar. Je luikjes mogen niet dicht zijn, maar moeten open blijven om je hoofd leeg te maken en de leerstof te kunnen verwerken. Wat zit er allemaal op haar hoofd op dit moment?
Dan vertelt de mama iets wat veel verklaart. Mama en papa zijn recent gescheiden, het tienermeisje heeft daar toch wel van afgezien. En nu nog steeds - misschien is haar hoofdje wel gevuld met zorgen om haar ouders? Ik vraag het meisje om haar gezin weer te geven met poppetjes. Samen bekijken we wat haar plaats is binnen het gezin en welke rol zij denkt dat ze als dochter van gescheiden ouders vervult. Beetje bij beetje komt ze tot rust en droogt ze haar tranen.
We laten haar poppetje naar de toekomst kijken, naar haar doel. De poppetjes die haar ouders voorstellen staan achter haar om haar te steunen. Omkijken naar hen hoeft niet - het tienermeisje moet enkel nog maar vooruitkijken en weten dat haar beide ouders achter haar staan.
Ik vertel haar: “Het is wat het is. Papa en mama zijn uit elkaar. Ze hebben hun best gedaan, maar het is hen niet gelukt. Maar weet je wat? Jouw mama en papa blijven jou altijd steunen en helpen om uit deze moeilijke periode te komen. Dat ze uit elkaar zijn gegaan, dat zijn hun zorgen. Niet die van jou. Jouw taak is om naar je doel te kijken, je luikjes wijd open te houden en het licht te laten binnenstromen. Weet dat je een extra sterke meid bent die ervoor vecht om haar Frans beter te kunnen. Je geraakt er wel. Daar maak ik mij geen zorgen in. Je kan dit.”
Deze sessie was niet alleen waardevol voor het meisje, maar ook voor de mama én voor mij. Daarom deel ik onze ervaring ook met jou in deze blog, want misschien bevinden jij en je kind je wel in een gelijkaardige situatie of merk je als leerkracht dat een leerling in jouw klas soortgelijk gedrag vertoont. Ik bedank ook graag Tea Adema en Marijke Teeuwissen hierbij - zij leerden mij de metafoor over de luikjes die open en dicht gaan die ik steevast toepas in mijn sessies.
Zitten jij en je kind ook vast met een probleem, thuis of op school? Boek een coachingsessie bij Differentia Coaching, samen komen we er ongetwijfeld uit.